Runy - magia w Twoich rękach
29,97 zł
Wstęp
Wielu z Was, chcących nauczyć się wróżenia za pomocą run, na pewno zdaje sobie sprawę z magicznego działania tych znaków. Jednak sama wiedza bez głębszego poznania historii i zrozumienia, czym naprawdę są runy, nie wystarczy. Runy są wyrocznią, która odpowiedzi na zadane pytania czerpie z wnętrza człowieka. Nie odpowiadają na pytanie „tak" lub „nie", jak wielu z Was na pewno myśli. Runy są czymś więcej. Pozwalają na rozwój własnej intuicji i są ścieżką dla rozwoju naszej wiedzy. Ich siła to wiedza, która jest w każdym z nas i pozwala na intuicyjne rozwiązanie trudnej sytuacji lub problemu. Wpływają na lepsze poznanie samego siebie i nasz rozwój duchowy. Wiedza, którą chcą nam przekazać, to właśnie ich moc, która umiejętnie stosowana pozwala na lepsze poznanie przyszłości. Dlatego warto na początek poznać, czym właściwie są runy i jaki jest aspekt historyczny tego pisma. Poznać prawdziwe oblicze znaków runicznych i zrozumieć samego siebie.
Pierwsze odkryte przez archeologów napisy runiczne pochodzą z III wieku n.e. Stanowią one najstarszy typ pisma północnoeuropejskiego. Stosowały je plemiona północnogermańskie i skandynawskie. W gockim słowo to oznaczało tajemnicę, sekret. W staroangielskim i w staroniemieckim „run" to tajemnica, szept, rada, natomiast „rune" tłumaczone jest jako pismo. Staroangielski czasownik „runian" oraz staroniemiecki „runen" odpowiadają, polskiemu: szeptać, a staroislandzki wyraz „ryna": mówić o sekretach. Rzeczownik nordycki „runa" dostał się do staroirlandzkiego, w którym „run" oznaczało tajemnicę. Inaczej w języku fińskim, gdzie „runo" to na odmianę: wiersz, pieśń, magiczny śpiew12. Głównym celem stosowania pisma runicznego była magia, dopiero w dalszej kolejności służyło do przekazywania wiadomości. Jednak najważniejszą kwestią, która sprawia, że są obdarzone niezwykłą magiczną mocą jest zdarzenie, które opisuje przekazanie run ludzkości. Opisują to dokładnie legendy i mity skandynawskie. Szczególnie chodzi tutaj o Eddę zwaną pieśnią Odyna o runach. Opisuje ona dokładnie cierpienia, jakim musiał poddać się Odyn, aby zobaczyć runy, poznać ich magię i następnie przekazać ludzkości w darze. Odyn, jako bóg krainy Asgard, stał na czele panteonu Aesiru. Był synem Bora i Bestli. W legendach skandynawskich był panem świata. Był bogiem wojny i zwycięstwa, władcą poległych w boju wojowników. Uznawano go za władcę poezji i mądrości. Znał doskonale sztukę magii i zaklęć. Najważniejszym atrybutem Odyna była włócznia Gungnir, która nigdy nie chybiała celu. Jednak dla ludzkości czyn, którego dokonał czyli przekazanie run, było największym duchowym i fizycznym poświęceniem, dzięki któremu otrzymaliśmy w istocie potężne magiczne narzędzie - runy. Dokonał tego w wisząc przez dziewięć dni na Drzewie Życia Yggdrasil. Cierpiał pragnienie, głód, ból. Wisiał na drzewie przebity oszczepem cierpiąc największe męki. Już był na skraju śmierci i życia, gdy zobaczył runy. Zobaczył je wewnątrz siebie. W jego umyśle ukazały się te tajemne znaki mające do dziś nieograniczoną moc magiczną. I właśnie ten dar, który otrzymaliśmy od Odyna, pozwala nam na korzystanie z ich magicznej siły. Pragnę zauważyć, że runy nie zostały odkryte w wyniku złośliwego podstępu. Nie zostały zdobyte w wojnie. Zostały przekazane Odynowi w momencie, gdy ten przezwyciężył swoje wewnętrzne Ja. Gdy wzniósł się do wyższej sfery swojej świadomości. Tak więc ich moc jest istnym darem przekazanym przez moce energetyczne otchłani kosmosu.
W ówczesnych czasach znaki runiczne były przeznaczone dla małej grupy ludzi. Ich tajemnicę poznali tylko kapłani, magowie i druidzi. Stosowane były do magii ochronnej i atakującej, służyły do uzdrawiania. Jednak podstawowym ich celem była magia mantyczna czyli wróżbiarstwo i poradnictwo. Przypisywano im moce tajemne. Dlatego uważane były za znacznie coś więcej niż alfabet. Jako środek do przekazywania wiadomości były używane w drugiej kolejności. Wiedząc o tym można podzielić runy na dwie części. Jedna część złożona ze znaków ogólnych i powszechnych służyła do przekazywania wiadomości. Nazywano ją pismem runicznym. Druga część tzw. poufna, składała się ze znaków nieoficjalnych tzw. run mantycznych, które służyły do innych celów (magicznych).
W średniowieczu sztukę wycinania run uprawiali tylko nieliczni wtajemniczeni. Runy wycinano pierwotnie na drewnianych tabliczkach, na przedmiotach z kości, drewna i kamienia, potem zaczęto wykuwać je na blokach skalnych3. Wycięte na przedmiocie. Towarzyszył temu często ściśle określony rytuał. Znaki wycinano nocną porą, barwiono je czerwoną farbą, a niekiedy krwią ofiarnego zwierzęcia lub nawet krwią ludzką, co miało spotęgować działanie znaków. Podczas tego ceremoniału szeptano magiczne zaklęcia. Sama obecność niektórych znaków runicznych mogła szkodzić, niektóre zaś uważano za szczęśliwe.miały większą wartość ochronną, gdyż mogły eliminować siłę magiczną przez długi czas, w każdym razie aż do ich usunięcia lub zniszczenia przedmiotu.
Znający tajemnicę znaków runicznych byli osobami bardzo pożądanymi. Szamani budzili zarówno wielki szacunek jak i strach. Ich magiczna sztuka wykładania run dotykała aspektów praktycznych jak i duchowych życia. Istniały runy i przypisane im zaklęcia, które pomagały ludziom w codziennym życiu. Dzięki runom można było wpłynąć na pogodę, plony, zdrowie, miłość. Dotykały często kwestii życia i śmierci. Za ich pomocą zdejmowano klątwy i uroki.
Należy pamiętać, że wyrocznia runiczna nie przepowiada przyszłości, nie opowie o konkretnych wydarzeniach, jakie przyniesie nam los. Nie będzie informacją przychodzącą z zewnątrz, lecz wiedzą, która drzemie wewnątrz nas.
Naszą przyszłość określają w niebagatelnym stopniu lęki i motywacje, które są potencjalnie obecne w każdej chwili teraźniejszości. Runy mogą skierować na nie naszą uwagę, a dostrzeżone i rozpoznane, elementy te mogą zostać włączone w sferę wyborów. W sytuacji stresowej, w życiowym impasie, gdy trudno rozwiązać jakiś problem lub podjąć decyzję - ponieważ umysł nasz porusza się wedle schematów przeszłości i zamknięty jest na to, co nowe i ożywcze - runy mogą wskazać drogę wyjścia z owego zamkniętego kręgu, przedstawić starą sytuację w sposób świeży i służyć pomocą w rozwiązywaniu trudności.
Runiczny alfabet
Futhark - alfabet runiczny - jest systemem magicznym. Znaki runiczne ułatwiają kontakt i rozmowę z naszym wnętrzem. Umożliwiając intuicyjny wgląd w przyrodę i nas samych, poszczególne runy stają się drogowskazami w życiu ludzi. Ujmując inaczej, praca z runami jest dialogiem z własna podświadomością za pomocą znaków graficznych. To właśnie te znaki posiadają klucz do naszej podświadomości i uaktywniają skrywaną intuicję.
Samo słowo „futhark" jest zbiorem głosek odpowiadającym pierwszym początkowym znakom: f, u, th, a, r, k. Futhark występował w różnych odmianach i dlatego możemy się spotkać z różną ilością znaków i różnymi nazwami poszczególnych znaków. Jednak wyróżniają się dwie podstawowe odmiany: „futhark starszy" - składający się z 24 run, który był rozwijany między III a IX wiekiem n.e, oraz „futhark młodszy", składający się z 16 run rozwijany w IX- XIII wieku. W tej publikacji będziemy się zajmowali tym pierwszym, który jest w naszym kraju najczęściej stosowany.
[...]
Zarejestruj się za darmo w Złotym Klubie, a otrzymasz dostęp do ponad 170 darmowych oraz obszernych fragmentów płatnych ebooków.
Co Ci da członkostwo w Złotym Klubie?
- darmowe ebooki (ponad 170)
- specjalne rabaty
- punkty lojalnościowe
- możliwość udziału w forum dyskusyjnym
- promocje
- informacje o nowościach
Sztuka wzbogacania się
Jak myśleć, by się bogacić? Bestseller z 1910 roku, od którego wszystko się zaczęło...
